Arequipa/Cuzco

Na de frustraties van de nodige gebeurtenissen in Ica gelukkig weer redelijk bijgekomen intussen. Dat heeft niet eens zo veel drank gekost, de nieuwe omgevingen hebben het meeste werk gedaan. Vanuit Ica een bus naar Arequipa gepakt, met onderweg een ontzettend burgerlijke Bingo om ons tot dan toe opgestoken Spaans wat te trainen en, zoals de vorige keer al gemeld, een aantal Spaanstalige Bollywoodfilms die de in Ica opgelopen hersenbeschadigingen nog wat verergerden.

Dus, Arequipa. Na Lima de grootste stad van Peru, en onze vaste gids voor de rastoerist, de Lonely Planet, was er aardig enthousiast over. Niet geheel onterecht, want het is inderdaad een erg mooie stad. De enigszins onpraktische aankomsttijd laat in de avond maakte het zoeken van een slaapplaats wel even lastig, maar dat kwam al vrij snel goed. Volgende ochtend (31 juli) rondgewandeld door de stad om het waarheidsgehalte van dat toeristenboekje te checken. Het centrum is inderdaad erg mooi, daar buiten wordt het al gauw wat minder bijzonder. Dat centrum hadden we, hoe mooi het ook is, al vrij snel wel bekeken, en na nog één van de hoogtepunten, het Monasterio de Santa Catalina bekeken te hebben vonden wij het alweer tijd om plannen voor de volgende bestemming uit te werken, op naar de Cañon del Colca.

De Cañon del Colca is, aldus onze vertrouwde Eenzame Planeet, de diepste canyon ter wereld, aanzienlijk dieper dan zijn Noord-Amerikaanse collega Grand Canyon. Na een lange busrit van zes uur waar om de haverklap locals in en uit stapten aangekomen in Cabanaconde, een gehucht aan de canyon. Een wandeling de canyon in zou gaaf zijn geweest, maar wegens een wat krapper wordende planning uiteindelijk maar besloten naar een uitzichtpunt te wandelen en voor de volgende ochtend fietsen te huren om bij een ander punt Andescondors te spotten. Die ochtend vroeg eenmaal met fietsen in een busje afgezet bij dat punt en maar wachten op die beesten. Na een paar op afstand gespot te hebben kwam de rest van de condorfamilie gelukkig opdagen. Helaas kwamen vlak daarna ook enkele honderden toeristen en vogelspotters met veel te grote cameralenzen opdagen, voor ons een signaal om maar eens op de fiets terug te stappen, het condor-hoogtepunt leek inmiddels toch al voorbij. Gelukkig was het merendeel bergaf en was de terugtocht in no-time voorbij. Onderweg nog even gestopt toen op drie meter boven m'n hoofd opeens een verdwaalde condor langs zweefde, zonder toeristen met compensatielenzen in de buurt.

Die middag weer met de bus terug naar Arequipa, met het plan om direct bij aankomst op de busterminal op een nachtbus naar Cuzco te stappen. Nu is Cuzco een aardig populaire stad, en zaten alle bussen van de grote (lees: veilige) maatschappijen de komende twee dagen vol. Gelukkig had een B-maatschappij (met A+ prijzen) nog wel plekken over en waren we twee uur later alsnog onderweg naar Cuzco. Na binnen tien meter van vertrek al een raam gesloopt te hebben leek het me voor mezelf en het welzijn van de bus maar beter om te gaan tukken.

De volgende ochtend aangekomen in Cuzco en door naar ons hotel. Het Niños Hotel dat we op het oog hadden had gelukkig nog 'n kamer vrij. Dit hotel wordt gerund door een Nederlandse stichting die als doel heeft om arme kinderen in Cuzco te helpen. Hoewel het hotel niet bijzonder goedkoop was zag het er wel erg goed uit, en het feit dat alle winst naar een goed doel gaat haalde ons over daar vier nachten te blijven. Net als in elke stad in Peru is vooral het centrum erg mooi, maar in Cuzco is het ook best leuk om maar wat rond te wandelen in straatjes buiten het centrum. Uiteraard ook hier weer de Lonely Planet geraadpleegd met tips over wat te doen in de stad. Gelijk die maandag maar de boel wat verkend om te kijken waar we aanbeland waren. In elke toeristische stad hier word je regelmatig aangesproken door straatverkopers, maar Cuzco slaat wel alles. Buiten de standaard verkopers van zonnebrillen, mutsen, armbandjes of andere frutsels probeert men je hier ook om de paar meter een massage aan te smeren en is me tientallen keren gevraagd of mijn schoenen gepoetst moesten worden. Een enkele keer dacht iemand dat ik nog wel wat wiet of snuifbare lijm nodig had, wellicht dat dat idee gevoed werd doordat er met flinke letters 'Amsterdam' op m'n rug stond, dat een reputatie reputatie schijnt te hebben met dergelijke substanties.

Dinsdag Pisac, een dorpje in de buurt waar een leuke markt scheen te zitten en waar de Inca's een van hun bouwwerken op een berg hebben geknutseld. Die ruïnes zagen er indrukwekkend uit en de wandeling langs de berg terug naar beneden maar Pisac was ook niet verkeerd. Bijna nog van een klif gevallen doordat mijn 'Franse vriendin' (om Henk Pieter maar even te citeren) die ik in Cuzco weer ontmoet had het een leuk idee vond om me op een ontactisch moment te laten schrikken, maar ik leef nog.
De markt daarentegen was niet zo bijzonder, vooral omdat iedereen praktisch hetzelfde verkoopt en ik mijn backpack toch niet verder wilde vullen.

Woensdag in de ochtend naar Sacsaywaman, uitgesproken als 'sexy woman', dolkomisch voor toeristen dus. Wederom een kunstwerkje van de Inca's en aan de rand van Cuzco, geen flinke busrit dus maar een taxi voor 'n euro. Het meest verbazingwekkende aan deze ruïne vond ik vooral de toeristen. Dit Incacomplex is zeker de moeite waard, maar wederom leken ik en Henk Pieter er in recordsnelheid doorheen te lopen. De enorme rotsblokken die naadloos op elkaar aansluiten zijn zeker bijzonder, maar na een minuut of wat heb je dat idee ook wel door en hoeven er niet nog tig selfies gemaakt te worden. Die middag nog de Fransoos op het vliegtuig gezet en terug naar hotel gewandeld. Dat was blijkbaar een gek plan, gebaseerd op de reacties van de taxichauffeurs ("Tu es loco!"), maar hoewel ik best even onderweg was leef ik nog.

Ik ben al even aan het typen, maar ik draai natuurlijk een beetje om de 'olifant in de hoek' heen, oftewel Machu Picchu, voor veel mensen hét hoogtepunt van Peru. Vrijwel iedereen plant dat bezoek maanden van tevoren, wij niet. Dat maakt sommige dingen wat onpraktischer. Toegangskaart en zijn zo last-minute alleen nog in het nabijgelegen dorpje Aguas Calientes te krijgen, dus dat werd het plan. Daar komen is een tweede. Ons idee was dat per trein te doen, wat de meest gangbare manier is. Helaas zijn we inmiddels, na vandaag nog wat andere Inca bouwsels bekeken te hebben, aanbeland in Ollantaytambo, vanwaar we een trein naar Aguas Calientes wilden pakken. Maar helaas, die treinen zaten al vol. Dan maar een dag later die kant op. De planning, voor zover aanwezig, wordt soms wat in de war geschopt, maar tot nu toe komt dat steeds wel goed, nu vast ook weer. Het bier deed de tegenslag weer teniet en na onze onderweg gekochte 'Cuy al Horno' (geroosterde cavia) weggewerkt te hebben zijn we weer voldaan. Morgen dus maar Aguas Calientes, en zaterdag hopelijk(!) dan toch Machu Picchu. De weersverwachtingen zijn niet denderend, maar als Nederlanders zijn we wel wat gewend. Fingers crossed!