De zandbak in! (Ica/Huacachina)

Na Lima zijn we aanbeland in Paracas, een klein plaatsje aan de kust een stuk ten zuiden van Lima, net buiten een flink woestijngebied. Bezienswaardigheid nummer 1: Islas Ballestas, een soort minder populaire Galapagos Eilanden. Het plan was om die de ochtend na dag van aankomst te bezoeken. Helaas voelde Henk Pieter zich niet echt optimaal, mogelijk nog naweeën van het Pisco Festival in Lima. De volgende dag was hij nog altijd aan bed gekluisterd en ben ik op eigen houtje Paracas gaan verkennen. Aangezien dat een nogal klein plaatsje is (zelfs Hoevelaken is aanzienlijk groter) bleek dat verre van een dagtaak. In de buurt van Paracas bevindt zich ook een Nationaal Park. Op de kaart leek dat aardig dichtbij, dus ik besloot te lopen. Achteraf was dat bijzonder onverstandig, de heenweg naar de ingang kostte zo'n twee uur lopen door een milde zandstorm. Omdat ik weinig zin had door het nogal grote park te wandelen met dat weer ben ik maar weer terug naar het Hostel gegaan. Gelukkig kon ik met 'n agent meeliften en stond ik een paar minuten later weer aan Henk Pieter z'n ziekbed. Helaas bleef laatstgenoemde zich de dag erna ook slecht voelen en hebben we uiteindelijk bijzonder weinig in Paracas uitgevoerd.

Next stop de volgende ochtend: Ica. Een redelijk grote stad in de woestijn. Het plan daar was om met een gids drie dagen de woestijn in te gaan en daar allerlei bijzondere dingen te zien. Bij aankomst voelde HP zich helaas nog altijd beroerd. Nadat hij snel weer in bed dook ben ik doorgegaan naar een klein dorpje 5 minuten buiten Ica: Huacachina. Dit kleine plaatsje rond een oase is een soort speeltuin voor toeristen. Hier had ik met 'n Franse meisje afgesproken dat ik in Paracas ontmoet had om een van de populaire buggytours door de woestijn te doen, inclusief sandboarden van de duinen. Zo'n buggyritje is eigenlijk een soort enorme achtbaan door de duinen met zo nu en dan een geweldig uitzicht. Op zes punten zijn we uitgestapt om op een plank de duinen ad te gaan. Aangezien mijn snowboard skills nooit de kans hebben gekregen om zich te ontwikkelen en ervaren boarders al snel onderuit gingen is iedereen liggend op de plank afgedaald, eigenlijk veel leuker en head-first gaat het voor je gevoel ook bijzonder snel. Na een laatste fotoshoot bij een zonsondergang zat de rit erop. M'n tijdelijke Franse reisgenoot naar de bus gebracht en Henk Pieter opgezocht. En vanaf dat moment begon de ellende...

De volgende ochtend om 8:00 uur werd er op onze hotel deur geklopt. Dat bleek de gids te zijn die ons de woestijn in zou nemen, die HP de vorige dag, halfziek zijnde, al door de stad op sleeptouw had genomen terwijl ik in de zandbak aan het spelen was. Ik ontmoette deze man nu voor het eerst en al snel werd me duidelijk dat dit een nogal 'bijzonder' persoon was. De dagen erna zou dat beeld nog versterken. Na meerdere warrige verhalen bleek dat hij alleen langs kwam om te kijken hoe HP zich voelde en of hij klaar was voor een driedaagse woestijntrip. Geen kans gekregen om verder te slapen aangezien we na zijn anderhalf uur durende monoloog mee moesten naar z'n huis om vast de trip door te spreken en zijn truck te checken, die niet bleek te starten en de dag erna nog langs de garage moest. Na de gids in de middag eindelijk afgeschud te hebben nog even Huacachina bekeken en rondgewandeld.

Zaterdag, 6:30 uur en weer geklop op de deur. Voor ons geen verrassing dat dat wederom onze gids was. Ditmaal om ons te vertellen dat hij z'n truck gefixt had en we weg konden. En dat deden we dus ook. Na even een ronde kleine boodschappen te doen sloegen we om een uur of 11 de Panamerica Highway af de woestijn in. Het avontuur kon beginnen. Om de boel een beetje in te korten, wat we daar zagen waren flinke canyons, fossielen van allerlei zeebeesten (miljoenen jaren terug was dit nog oceaan) zoals walvissen en haaien en een prachtige sterrenhemel tijdens de eerste onbewolkte nacht.

Volgende 'ochtend' om 3:30 opgestaan, er zijn vaak genoeg avonden in Amsterdam dat ik dan nog niet eens ben gaan slapen. Een mandarijn en een behoorlijk smerige kop oploskoffie later en we waren onderweg naar een plateau om nog even van de sterrenhemel te genieten en de zonsopkomst te bekijken. Direct daarna werden we weer meegesleurd om ergens een regenboog in de mist te bekijken. Blijkbaar een bijzonder zeldzaam fenomeen in de wereld, en onze gids was nu al helemaal lyrisch omdat dit de eerste keer in 30 jaar en duizenden trips was dat hij de regenboog in combinatie met een 'halo' er omheen zag. Wij konden ons enthousiasme aardig faken, maar voor hem was deze trip nu al volledig geslaagd en was dit verschijnsel blijkbaar voorbestemd. De rest van de tijd in de woestijn bestond uit haaientanden en fossielen zoeken (zonder al teveel succes), rotsformaties bekijken maar voornamelijk de eindeloze verhalen van onze gids aanhoren. In één minuut praatte deze man meer dan wij samen in drie dagen gezegd hebben. Ik denk dat geen van de drieduizendhonderdmiljoenmiljard verhalen (waarvan het merendeel in herhaling) afgerond werd, en hij heeft mijn referentiekader 'van de hak op de tak' compleet aan diggelen gegooid en er een geheel nieuwe dimensie aan gegeven.

Na de trip heeft hij ons nog af en toe opgezocht in het hotel om over zijn talloze persoonlijke problemen te praten waar wij nogal hersendood van werden, met als toppunt vanochtend nog op het busstation vlak voor ons vertrek uit Ica. Inmiddels zitten we in de bus (zonder internet, dus dit komt wat later online) daar vandaan en komen de hersenhelften weer langzaam tot leven. Al helpen de vele Spaans nagesynchroniseerde Bollywood films die in de bus luid gedraaid worden niet echt mee bij dat herstel.

Excuses voor het lange lulverhaal, maar de laatste dagen hebben een indruk achter gelaten die ik maar moeilijk zal vergeten...