Lima

Inmiddels aangekomen in Lima. Aardige reis achter de rug via een enigszins creatieve route. Omdat wij als Nederlanders natuurlijk een zo goedkoop mogelijk ticket wilden hebben hield dat in dat wij een vlucht vanaf Antwerpen geboekt hadden. Vanaf daar weer naar Schiphol met de Thalys. Bijzonder onpraktisch inderdaad, maar wel een stuk goedkoper.

Tijdens de Thalys rit en de vlucht naar Lima is er niet bijzonder veel noemenswaardigs gebeurd. Beide bijzonder krap, de Thalys door de accountant die tegenover me op z'n laptop druk dat te accounten, in het vliegtuig door de permanent achterover geklapte stoelen voor ons. Om 18:00 uur lokale tijd aangekomen, maar voor ons gevoel om 1 uur 's nachts. Opgepikt door een taxi gestuurd door het hostel en een 'bijzondere' rit beleefd op weg naar het hostel. In Lima schijnt men het concept van wegbelijning niet heel serieus te nemen, is de toeter ontzettend leuk speelgoed en is elkaar afsnijden een sport op zich. Het moet voor de chauffeur bijzonder komisch zijn geweest om ons op de achterbank te hebben gehad. Gelukkig zijn we redelijk heelhuids aangekomen in het hostel. Om de jetlag te voorkomen gelijk maar een kroegje gezocht om de lokale cervezas uit te proberen en uiteindelijk doorgegaan tot ik me realiseerde dat ik al 24 uur wakker was.

De volgende dag, en tevens de enige dag, stond Lima op het programma. Na eerst rustig rondgewandeld te hebben in Milaflores de gok gewaagd om een bus te pakken naar het centrum. Dat zijn natuurlijk geen grote, nette Connexxion bussen met voorbeeldige chauffeurs. Nee, we hebben het hier over Lima. Tijdens hun afsnij- en toetercompetitie in krakemikkige kleine busjes gooit de chauffeur er af en toe vol de rem op zodat de conducteur de deur open trekt en mensen naar binnen lult, al is het stoppen van de bus niet eens altijd een vereiste daarvoor. Na een bus bemachtigd te hebben deed ik een poging voor ons vijven de rit te betalen van 1,50 soles pp, omgerekend nog geen halve euro voor een rit van drie kwartier. Na één van mijn vijf-soles munten terug gekregen te hebben begreep ik van wat locals om me heen dat de conducteur 'm als vals had beoordeeld. Ik weet vrijwel zeker dat de munt die ik terug kreeg een andere is dan die ik gaf, maar daar kun je op dat moment weinig mee. Ik ben dus opgelicht voor een bedrag waar je in Nederland bij de Febo niet eens een kroket voor mee krijgt.

In het centrum een route uit de Lonely Planet gevolgd met het een en ander aan bezienswaardigheden. Sommige punten waren inderdaad mooi of indrukwekkend om te zien, zoals de catacomben onder de San Francisco kerk vol restanten van tienduizenden mensen die keurig gesorteerd en in kringetjes gelegd waren. Maar het is nog niet zo dat ik iedereen per direct aanraad deze stad op de Bucket List te zetten. Ik heb natuurlijk maar een klein deel van de stad gezien, maar dit was blijkbaar toch de 'Lonely Planet's Finest'.

Morgenochtend vertrekken we alweer met de bus naar Huaraz, vanuit waar we veldwerk zullen doen in de Cordillera Blanca. Aangezien die busreis ruim acht uur duurt hoop ik dat die wat minder bijna-dood-scenario's bevat dan die van vandaag. Ondertussen zijn wat medestudenten achter me in de lobby een salsa stoomcursus aan het volgen van de hotelmedewerkers en zijn Jeroen en Geert aan mijn tafel hier buiten druk bezig met uitzoeken hoe een kaartspel werkt. Volgens mij doe ik onbewust al met ze mee, maar omdat ze het geheim inmiddels bijna ontrafeld hebben willen ze geloof ik dat ik maar echt met ze meedoe. Of er internet is in Huaraz weet ik niet, maar er is vast ergens wat te vinden. De volgende keer dus hopelijk een update vanuit Huaraz!